بگو به خاک فروش
که دست از سر این خاک توده بردارد
که پای مرکب بیگانه پرور خود را
به این قلمرو بسیار کشته نگذارد.
و هر معاملتی را که طرح می ریزد
به ارتباط خود و خانواده اش ریزد
نه با دیار شهیدان و ملک جانبازان.
بگو به خاک فروش
که دست بازی خود را برون از این کشور
به هر کجا که ولی نعمتش فروخته است
به راه اندازد،
نه در قلمرو خون و سرود آزادی،
نه در ولایت در خاک و خون نشستهٔ من.
بگو به خاک فروش
که سازهای اجیرانهٔ سفاهت را
به آستانهٔ ارباب هاش بنوازد
نه در دیار قیام و شهادت و شمشیر.
بگو به خاک فروش
که نسج پرچم مزدوری اش
زمانه هاست که افشا شده ست
کهنه شده ست
و آفتاب دروغین دست و دامانش
در این گذرگه آشوب رنگ باخته است.
بگو به خاک فروش
که این دیار تحمل ندارد از این پس
سفارشات برون مرزی خیانت را.
و
و هیچ فرعونی در این جفاکده
چادر نمی تواند زد.
بگو به خاک فروش
که نام دوم این خاک محجر زخم است
و مرده هاش به تاریخ حکم می رانند.
بگو به خاک فروش
معاملات دکان داری اش در این بازار
ز رونق افتاده ست.
دگر حضور گدایانهٔ جهنمی اش
کلاه بر سر این سرزمین نخواهد بود
دگر پیاز فریبش نه رنگ می آرد
نه بیخ می گیرد.
بگو به خاک فروش
زمان
به وزن و حجم دگر در گذار از این خاک است.
زمان موعظه های فرنگیانه شده.
زبان تازه بیاور، پیام تازه بده.
بگو به خاک فروش
که در ولایت من
گرسنگی از اسارت هزارها فرسنگ
به پیش می راند.
ز خیرخواهی کاذب به راه چاه مکن.
بگو به خاک فروش
که دستگاه طلسمات سازی افرنگ
ز خون این مردم
گذار نتواند.
و کارگاه کثیف اجیرپروری اش
به«ایدس» درگیر است.
بگو به خاک فروش
که از وقاحت اجداد خود بپرهیزد.
به خون پاک هزاران هزار آزاده
نیامیزد.
و رستخیز دلیران پاک دامان را
(نه دزد و رهزن را)
خلل نیامیزد
بگو:
رهش بگیرد و از این میانه برخیزد.
بگو به خاک فروش
که دور تاج دهی های دزد دریایی
به پای آمده است.
کنون محاسبهٔ خون و داد و تاریخ است.
کنون محاسبهٔ اعتماد و ایمان است.
و دست،دست بلند خدایگان ره است،
که پشت می شکناند
که باز می دارد.
بگو به خاک فروش
که زخم کهنهٔ این ملک را نمک نزند
و دردهای قدیمی روزگاران را
عصب نینگیزد.
بگو به خاک فروش
که کارنامهٔ اجدادی اش بس است
به دوش خویش کشد.
بگو به خاک فروش
در آن دیار اقامت کند که تبعه اش است
در آن دیار که اولادهای عیاشش
ز خون این مردم
به عیش مشغول اند
نه در دیار به خاک و به خون نشستهٔ ما
بگو به خاک فروش
که سنگ درد وطن را به سینه کم کوبد
که گل به کاکل نامردها نمی زیبد
و حرف عشق به لب های خائن مزدور
صفا نمی یابد.
بگو به خاک فروش
که رفته پهلوی آن پیر خوک استعمار،
به سوگ بنشیند،
و خواب سلطنت باز یافته
بیند.
بگو به خاک فروش
که خیمه از سر این گریه گاه برچیند.